Hal berkenaan pengajaran subjek sains dan matematik dalam bahasa Inggeris masih lagi dimuatkan dalam surat khabar. Secara peribadi saya kurang setuju dengan rancangan ini walaupun niatnya bagus. Sebagai seorang guru tuisyen Bahasa Melayu untuk subjek UPSR, saya melihat PPSMI ini memberi kesan yang negatif kepada tahap penguasaan bahasa melayu pelajar sekarang. Memang ada baik dan buruknya, namun saya lihat lebih banyak negatifnya. Mungkin kita masih belum bersedia untuk melaksanakan PPSMI ini.
Mungkin tiada masalah bagi kawasan bandar. Mungkin! Namun bagi kawasan luar bandar seperti di kawasan pedalaman contohnya sekolah orang asli yang terletak di ceruk hutan, PPSMI ini tidak sesuai. Ajar dalam bahasa Melayu pun ramai yang ketinggalan, ini pula dalam bahasa Inggeris.
Saye : Hang ajar matematik dengan sains kan kat sekolah. Berbuih la mulut hang sembang english tiap-tiap hari.
Helmi : Berbuih apenye? Aku ajar guna BM pun depa tak paham. Lagi la aku cakap english. Dah try dah...Tapi depa tak paham.
Saye : Payah sangat ke?
Helmi : Aku tanya 2 x 5 dalam bahasa melayu pun tak dapat jawab. Sifir tak hapal. Sains lagi la berkerut-kerut dahi semua.
Inilah lebih kurang dialog saya dengan seorang kawan yang bertugas sebagai guru di Sabah.
Pada saya, nak memantapkan penguasaan bahasa Inggeris, perlu ditingkatkan lagi keberkesanan subjek itu dahulu. Kasihan anak-anak yang duduk di kampung-kampung yang jauh dari bandar.
Arwah ayah saya seorang cikgu Bahasa Melayu, namun boleh juga berbahasa Inggeris dengan fasih. Saya walaupun tidaklah "fluent" namun bolehlah juga bercakap dalam bahasa Inggeris. Walhal belajar di sekolah dahulu subjek sains dan matematik menggunakan bahasa Melayu sahaja.
Saya mengajar tuisyen...
Apa yang saya lihat, pelajar sekarang apabila bercakap, serng menggunakan bahasa rojak. Campur-campur. Bahasa Melayunya ada yang teruk sekali. Bahkan ada perkataan yang mudah juga tidak dapat difahami maksudnya. Ramai yang lebih tertumpu untuk memantapkan bahasa Inggeris, tapi dalam masa yang sama memandang ringan kepada bahasa Melayu, bahasa kita sendiri.
Bila ditanya pepatah melayu, peribahasa, simpulan bahasa, tunggang langgang. Ramai yang tidak tahu, walaupun yang mudah-mudah. Kalau dibaca ayat dalam karangan mereka, sedih dan hiba hati ini. Ayatnya kurang menarik. Memang kelakar bila dibaca, tapi sedih bila mengenang begini jadinya mutu bahasa Melayu mereka, bahasa yang digunakan setiap hari.
Namun apa boleh buat, sabar sahaja. Saya cuba juga ajar setakat mana yang terdaya.
Bagi pelajar sekolah menengah di bandar, ramai yang menggunakan bahasa Inggeris dalam perbualan harian. Memang bagus, tetapi bila tiba subjek bahasa Melayu, lain pula jadinya.
Itu belum lagi masuk bab Sejarah tanah air sendiri.........Mengajar subjek sejarah agak menyedihkan...Pelajar memang ambil mudah subjek ini. Sejarah tanah air sendiri pun ramai yang tak ingat.
Kecewa betul rasanya....Membaca buku? Rasanya amalan ini semakin terhakis bila melihat generasi muda pada hari ini. Tidak kira buku bahasa Inggeris mahupun bahasa Melayu.
Iri hati melihat Korea dan Jepun. Pelajar dari luar yang pergi belajar di Jepun dan Korea perlu pandai berbahasa Jepun atau Korea terlebih dahulu kerana kuliah akan dijalankan dalam bahasa mereka. Bukan bahasa Inggeris. Mereka boleh maju dan teknologi mereka jauh meninggalkan kita walaupun menggunakan bahasa ibunda mereka untuk belajar. Sampaikan di UM, ada tempat persediaan bagi pelajar yang akan melanjutkan pelajaran ke Jepun. Mereka mesti fasih berbahasa Jepun terlebih dahulu!
Mungkin tiada masalah bagi kawasan bandar. Mungkin! Namun bagi kawasan luar bandar seperti di kawasan pedalaman contohnya sekolah orang asli yang terletak di ceruk hutan, PPSMI ini tidak sesuai. Ajar dalam bahasa Melayu pun ramai yang ketinggalan, ini pula dalam bahasa Inggeris.
Saye : Hang ajar matematik dengan sains kan kat sekolah. Berbuih la mulut hang sembang english tiap-tiap hari.
Helmi : Berbuih apenye? Aku ajar guna BM pun depa tak paham. Lagi la aku cakap english. Dah try dah...Tapi depa tak paham.
Saye : Payah sangat ke?
Helmi : Aku tanya 2 x 5 dalam bahasa melayu pun tak dapat jawab. Sifir tak hapal. Sains lagi la berkerut-kerut dahi semua.
Inilah lebih kurang dialog saya dengan seorang kawan yang bertugas sebagai guru di Sabah.
Pada saya, nak memantapkan penguasaan bahasa Inggeris, perlu ditingkatkan lagi keberkesanan subjek itu dahulu. Kasihan anak-anak yang duduk di kampung-kampung yang jauh dari bandar.
Arwah ayah saya seorang cikgu Bahasa Melayu, namun boleh juga berbahasa Inggeris dengan fasih. Saya walaupun tidaklah "fluent" namun bolehlah juga bercakap dalam bahasa Inggeris. Walhal belajar di sekolah dahulu subjek sains dan matematik menggunakan bahasa Melayu sahaja.
Saya mengajar tuisyen...
Apa yang saya lihat, pelajar sekarang apabila bercakap, serng menggunakan bahasa rojak. Campur-campur. Bahasa Melayunya ada yang teruk sekali. Bahkan ada perkataan yang mudah juga tidak dapat difahami maksudnya. Ramai yang lebih tertumpu untuk memantapkan bahasa Inggeris, tapi dalam masa yang sama memandang ringan kepada bahasa Melayu, bahasa kita sendiri.
Bila ditanya pepatah melayu, peribahasa, simpulan bahasa, tunggang langgang. Ramai yang tidak tahu, walaupun yang mudah-mudah. Kalau dibaca ayat dalam karangan mereka, sedih dan hiba hati ini. Ayatnya kurang menarik. Memang kelakar bila dibaca, tapi sedih bila mengenang begini jadinya mutu bahasa Melayu mereka, bahasa yang digunakan setiap hari.
Namun apa boleh buat, sabar sahaja. Saya cuba juga ajar setakat mana yang terdaya.
Bagi pelajar sekolah menengah di bandar, ramai yang menggunakan bahasa Inggeris dalam perbualan harian. Memang bagus, tetapi bila tiba subjek bahasa Melayu, lain pula jadinya.
Itu belum lagi masuk bab Sejarah tanah air sendiri.........Mengajar subjek sejarah agak menyedihkan...Pelajar memang ambil mudah subjek ini. Sejarah tanah air sendiri pun ramai yang tak ingat.
Kecewa betul rasanya....Membaca buku? Rasanya amalan ini semakin terhakis bila melihat generasi muda pada hari ini. Tidak kira buku bahasa Inggeris mahupun bahasa Melayu.
Iri hati melihat Korea dan Jepun. Pelajar dari luar yang pergi belajar di Jepun dan Korea perlu pandai berbahasa Jepun atau Korea terlebih dahulu kerana kuliah akan dijalankan dalam bahasa mereka. Bukan bahasa Inggeris. Mereka boleh maju dan teknologi mereka jauh meninggalkan kita walaupun menggunakan bahasa ibunda mereka untuk belajar. Sampaikan di UM, ada tempat persediaan bagi pelajar yang akan melanjutkan pelajaran ke Jepun. Mereka mesti fasih berbahasa Jepun terlebih dahulu!
Tiada ulasan:
Catat Ulasan